David Hilbert - Wikikids (2024)

David Hilbert werd geboren op 23 januari 1862 in Königsberg of Wehlau, Pruisen. Hij overleed op 14 februari 1943 in Göttingen, Duitsland. Hilbert was een Duitse wiskundige en een van de meest invloedrijke wiskundigen van de 19e en vroege 20e eeuw. Hilbert ontdekte en ontwikkelde een breed scala aan fundamentele ideeën op vele gebieden, waaronder invariantentheorie, variatierekening, commutatieve algebra, algebraïsche getaltheorie, de grondslagen van de meetkunde, spectrale theorie van operatoren en de toepassing ervan op integrale vergelijkingen, wiskundige fysica, en de grondslagen van wiskunde (met name bewijstheorie).

Hilbert nam en verdedigde Georg Cantor 's verzamelingenleer en transfinite getallen. In 1900 presenteerde hij een verzameling problemen die de koers uitstippelden voor een groot deel van het wiskundig onderzoek van de 20e eeuw. Zijn werk is echter zó ingewikkeld dat je zelf wiskundige moet zijn om het te begrijpen. Datzelfde geldt voor zijn opvolgers, zoals Kurt Gödel.

Hilbert en zijn studenten hebben in belangrijke mate bijgedragen aan het vaststellen van strengheid en hebben belangrijke hulpmiddelen ontwikkeld die worden gebruikt in de moderne wiskundige fysica. Hilbert staat bekend als een van de grondleggers van de bewijstheorie en de wiskundige logica. Hij werd beïnvloed door Immanuel Kant.

Levensloop

Hilbert, de eerste van twee kinderen en de enige zoon van Otto en Maria Therese (Erdtmann) Hilbert, werd geboren in de provincie Pruisen , Koninkrijk Pruisen , hetzij in Königsberg (volgens Hilberts eigen verklaring) of in Wehlau (sinds 1946 bekend als Znamensk ) in de buurt van Königsberg waar zijn vader werkte op het moment van zijn geboorte.

Eind 1872 ging Hilbert naar het Friedrichskolleg Gymnasium (Collegium fridericianum, dezelfde school die Immanuel Kant 140 jaar eerder had bezocht); maar na een ongelukkige periode stapte hij over naar (eind 1879) en studeerde af aan (begin 1880) het meer wetenschappelijk georiënteerde Wilhelm Gymnasium. Na zijn afstuderen, in de herfst van 1880, schreef Hilbert zich in aan de Universiteit van Königsberg, de "Albertina". In het begin van 1882 keerde Hermann Minkowski (twee jaar jonger dan Hilbert en ook een inwoner van Königsberg, maar was voor drie semesters naar Berlijn gegaan), terug naar Königsberg en ging hij naar de universiteit. Hilbert ontwikkelde een levenslange vriendschap met de verlegen, begaafde Minkowski.

In 1884 arriveerde Adolf Hurwitz uit Göttingen als een universitair hoofddocent. Er volgde een vruchtbare wetenschappelijke uitwisseling tussen de drie, en vooral Minkowski en Hilbert zouden op verschillende momenten in hun wetenschappelijke loopbaan een wederzijdse invloed op elkaar uitoefenen. Hilbert promoveerde in 1885 op een proefschrift, geschreven onder Ferdinand von Lindemann, getiteld Über invariante Eigenschaften spezieller binärer Formen, insbesondere der Kugelfunktionen ("Over de invariante eigenschappen van speciale binaire vormen, in het bijzonder de sferische harmonische functies") .

Hilbert bleef aan de Universiteit van Königsberg als Privaatdocent (hoofddocent) van 1886 tot 1895. In 1895 verkreeg hij, als gevolg van tussenkomst van Felix Klein, de functie van hoogleraar wiskunde aan de universiteit van Göttingen. Tijdens de jaren onder Klein en Hilbert werd Göttingen de meest vooraanstaande instelling in de wiskundige wereld. Daar bleef hij de rest van zijn leven.

Tussen 1902 en 1939 was Hilbert redacteur van de Mathematische Annalen, het toonaangevende wiskundige tijdschrift van die tijd.

In 1892 trouwde Hilbert met Käthe Jerosch (1864-1945), die de dochter was van een koopman uit Königsberg, een uitgesproken jongedame met een onafhankelijkheid van geest die overeenkwam met die van Hilbert." In Königsberg kregen ze hun enige kind, Franz Hilbert (1893-1969). Franz leed zijn hele leven aan een geestesziekte (verstandelijke beperking). Zijn beperking was een verschrikkelijke teleurstelling voor zijn vader en dit ongeluk was zelfs een zaak van verdriet voor de wiskundigen en studenten in Göttingen.

Net als Albert Einstein had Hilbert de nauwste contacten met de zogeheten Berlin Group waarvan de belangrijkste oprichters bij Hilbert in Göttingen hadden gestudeerd.

Rond 1925 ontwikkelde Hilbert de ziekte pernicieuze anemie, een toen onbehandelbaar vitamine-tekort waarvan het belangrijkste verschijnsel (gevolg) oververmoeidheid is.

Rond 1933 met de opkomst van Adolf Hitler werden veel van de belangrijke (veelal Joodse) faculteitsleden aan de Universiteit van Göttingen 'gezuiverd' (weggestuurd). Tegen de tijd dat Hilbert in 1943 stierf, hadden de nazi's de universiteit bijna volledig opnieuw ingericht, aangezien veel van de voormalige faculteiten joods waren of met joden getrouwd waren.

In de natuurkunde deed hij onderzoek naar gassen en straling (zoals radiogolven, microgolven, infrarood en ultraviolet). Hij werkte samen met Albert Einstein aan de algemene relativiteitstheorie (beschrijving van de zwaartekracht in de moderne natuurkunde). Hij legde verbanden tussen de wiskunde en de natuurkunde.